Eindeloos lunchen voor plan B
11 juni 2011 - Sheila Struyck was tot voor kort senior vice-president bij een multinational. Ze wil weer gaan ondernemen, maar is nu professioneel luncher.
Als jonge productmanager was de lunch met leeftijdsgenoten Niek, Frans Jan en Willem het hoogtepunt van de dag. Veel lachen en lekker niet praten over het werk. Met een baas erbij was het altijd zo serieus en saai. We zagen de general manager snel een broodje halen en dan weer terug naar zijn bureau gaan. ‘Zielig’, vonden we dat.
Bij mijn laatste baan spuwden de liften precies om twaalf uur slierten mensen uit, om ‘gezellig’ met elkaar te gaan eten. Op de schaarse dagen zonder marathonvergaderingen of workshops haalde ik snel een broodje en ging naar mijn kamer. Even doorwerken in plaats van weer te praten. Tot ik ergens las: ‘Neem niet alleen videoboodschappen op, maar ga af en toe in de kantine eten. Voor werknemers is het belangrijk om de mensen aan de top en hun gemoedstoestand zelf te zien. Etend, lachend, pratend. Een rechte rug en vriendelijk gezicht van de top geeft vertrouwen in het bedrijf.’
Op naar het bedrijfsrestaurant dus. Bij het brood vraagt stagiair Antoine: „Sheila, die nieuwe manier van marketingplanning, wanneer zetten jouw mensen dat op de mail?”. Bij de kassa hoor ik „Sheila, wat vind je van mijn voorstel dat ik je een kwartier geleden stuurde?” Allerlei vragen waar ze me niet voor zouden storen als ze gewoon aan het werk zouden zijn. Vanaf die dag at ik wel, maar lunchte ik niet.
Maar nu lunch ik weer. Veel mensen reageren op deze column en stellen voor om ‘een kopje koffie drinken’, of ‘even lekker te lunchen’. David Taylor, schrijver van managementboeken, waarschuwt dat veel managers hun netwerk verwaarlozen zodra ze een dikke baan krijgen. „Dat is niet verstandig. Niet alleen verlies je een bron van inspiratie, ook mis je een plan B als je besluit dat het tijd wordt om iets anders te gaan doen.”
Dus drink ik nu veel koffie en lunch meer dan ooit. Soms zelfs twee keer op een dag. Ooit van een ervaren fondsenwerver geleerd: eet met de ene afspraak het voorgerecht en met de ander het hoofdgerecht. Vaak met collega’s of studiegenoten van jaren geleden. Na een succesvolle carrière hebben zij het roer ook omgegooid, ‘want ik moet nog twintig jaar, dus het wordt tijd voor een tweede carrière’. Of ze hebben een leuk idee waar ‘we eens samen naar kunnen kijken’.
De Leuke Man heeft nooit een lunchafspraak. Hij eet snel een boterham op kantoor. Volgens hem is die lunchcultuur een manier om een nuttig gevoel te hebben voor dolende 45-plussers. Voor mij resulteert het in inspiratie en ideeën. We spelen elkaar kansen en advies toe. Zoals een vriendin van vroeger me onlangs schreef: „The old girls en boys network werkt. Alleen jammer dat we er zo oud voor moeten worden.”
Dit artikel verscheen eerder in NRC Handelsblad van 11 juni 2011