Er is ineens tijd over om te shoppen
4 juni 2011 - Sheila Struyck was tot 1 mei senior vicepresident bij een multinational. Nu is ze op zoek naar een ‘nieuwe uitdaging’ en heeft tijd over.
De chauffeur van Green Tomatoes brengt u naar het hotel. Daarna komt Sebastian u halen voor het diner.” Waar ik precies moet zijn, stond altijd in de iPhone, met contactgegevens erbij. Zonder na te hoeven denken, kwam ik bij de vergadering in een ver land aan.
Zakenreizen gaan het beste als je je niet hoeft te bemoeien met de logistiek. Want terwijl je in China aan het werk bent, probeer je ook nog telefoontjes te beantwoorden en e-mails te beantwoorden van collega’s uit de rest van de wereld. Alles om te voorkomen dat je na een dienstreis net zo’n grote stapel werk hebt als na een vakantie. Elk dood moment moet benut worden.
Een vliegveld is dus geen winkelparadijs, maar een mierenhoop waar ik me zo efficiënt mogelijk met licht versnelde pas doorheen wiel met mijn trektas. Ooit geleerd van een baas die ‘frequent flyer for life’ was bij Lufthansa. Tien jaar geleden moest je in Moskou nog uren in de rij staan bij de paspoorten. Maar hij nam een vip-service om tijd te winnen. Bij het hokje stond een dame op torenhoge hakken, met een bordje vip. Ze haalde je uit je rij en zette je gewoon vooraan. Niet erg discreet, wel handig. Ook al reisden we alleen met handbagage, op de terugweg checkte hij altijd een plastic tas met daarin een Pravda in. Met ingecheckte bagage kunnen ze niet zonder je vertrekken en komen ze je zoeken als je vaststaat in de eindeloze rij bij de douane op weg naar huis. Maar zijn belangrijkste les was ‘de blik’: je moet bewegen en kijken alsof je op het vlieg veld werkt, dan kun je nog sneller bij je doel zijn.
Met mijn eigen Priviumpas spoed ik me door de irisscan op weg naar Londen. Natuurlijk draag ik geen ijzeren riem en heb ik een doorzichtige toilettas. Scheelt weer twee handelingen bij de controle. En dan zo snel mogelijk in het vliegtuig met de ‘priority lane’. Elke rij waar medereizigers wel in terechtkomen, maar ik niet, verzoent me met mijn frequent flyers-lot. Want als je zo vaak vliegt, is het geen lolletje meer. We landen op tijd en de chauffeur wurmt me door Londen. Mooi, er is wifi aan boord, dus ik zoek mijn pc. Scheelt weer tijd. De chauffeur maakt zich druk over de files. Ineens bedenk ik dat dit mijn eerste trip is als éx-senior vicepresident en ik zet de computer uit om van de stad te genieten. Ik hoef me alleen maar mentaal voor te bereiden op de afspraak met Sebastian. Want met deze klus kan de haard in ieder geval branden en koop ik wat tijd voor mijn zoektocht naar een eigen onderneming.
Mijn vip-pasjes zijn nog een heel jaar geldig. Dus voor de volgende reis heb ik genoeg tijd over om te gaan winkelen op het vliegveld.
Dit artikel verscheen eerder in NRC Handelsblad van 4 juni 2011