Op je stappen letten
De meeste boeken over het Nederlandse zakenleven worden geschreven door consultants of andere toeschouwers. Dat geldt niet voor Sheila Struyck: zij zat zelf in de boardroom van het Nederlandse bedrijfsleven, als vice-president bij een grote multinational.
Vanuit die boardroom schreef ze van 2009-2011 in het Financieële Dagblad columns met haar blijmoedige observaties: ‘Door net even anders te kijken of te redeneren in uitzichtloze kantoorsituaties, wil ik laten zien dat je dapperder kunt zijn dan je zelf denkt.’ Als eeuwige optimist ziet ze overal wel een lichtpuntje of een oplossing. Met pijnlijke eerlijkheid fileert ze vergaderingen waarin mannen met de armen in de nek zitten, slecht voorbereide presentaties en overvolle mailboxen, maar ook schrijft ze aanstekelijk over de managementlessen van haar hond, waarom een cafébaantje een plus is op elk cv en waarom je vaker Nee moet zeggen.
Het is een ruw en lomp terrein van een adembenemende schoonheid. Boven Les Calanches langs lopen we het Sentier des Muletiers. Een oud muilezelpad dat de Corsicaanse plaatsjes Evisa en Ota verbindt. Voordat de asfaltweg in 1851 werd aangelegd was het een pad dat gewoon gebruikt werd voor woon-werkverkeer. Dan moet het gemakkelijk begaanbaar zijn.
Maar dit is voor mij van een andere orde dan kuieren in Nederland. De leuke man is zeer ervaren en klimt als een geit elke berg op en af. Hij heeft beloofd het me te leren, en dit eerste stukje is een oefenwandeling. Dat het inderdaad minder zwaar is dan ik van tevoren had verwacht, blijkt uit de ongewone figuren op teenslippers of sandalen die we tegenkomen. De meest markante zijn een vrouw in volledig bergtenue, met prik stokken en hoofdband. Vergezeld door een man in campingsmoking met twee boodschappen-tassen. Uit elke tas piept een zwart poezenhoofd. Ik heb er nog dagen over gepiekerd: wat zijn die lui daar boven op dat middeleeuwse pad aan het doen met hun katten?
Na deze generale repetitie durven we de Haut Asco aan. Het is warm en zwaar. ‘Niet proberen om veel hoogte te winnen met elke stap. En vooral je ritme vinden.’ Dat is een beetje tegen mijn natuur, ik ben vaak op zoek naar de snelste weg. Maar inderdaad, het werkt, na even oefenen. ‘Let op je voeten, neem elke pas weloverwogen. Stop niet, vooral niet als je van steen tot steen gaat. Gebruik je gewicht en vaart om een grotere stap te maken. Concentreer je op het volgende tekentje waar je heen moet, kijk niet naar het einddoel. Dat ziet er onneembaar uit en vaak loopt het pad toch anders dan je denkt.’
En inderdaad. Goed kijkend, kalm in beweging blijvend, klimmen we hoger en verder dan ik aan het begin dacht te durven.
De vergelijking dringt zich als een cliché op. Bij grote beslissingen — werk of privé — is het ook beter om het grote vraagstuk in kleine etappes te verdelen en je dáármee bezig te houden. Op je stappen letten, maar wel in beweging blijven. Niet te veel hoofd in de nek om die hele weg ernaartoe te proberen te zien en je alle ‘ontberingen’ voor te stel len. Daarvan ga je dralen en dan kun je bang worden. Of apathisch. De Lonely Planet weet dat ook en schrijft in deze Corsica-gids: ‘All you’ve got to do is decide to go and the hardest part is over. So go!’ Gewoon beginnen, in je eigen ritme in beweging blijven. En de weg leidt je vanzelf omhoog. Misschien via een ander pad dan verwacht, maar je boekt altijd vooruitgang.
Het Financieële Dagblad 15-06-2010
